Pierzga to pyłek kwiatowy zmieszany z miodem oraz z enzymami i kwasami trawiennymi obecnymi w wolu pszczoły. Pierzga powstaje na skutek reakcji biochemicznych zachodzących w trakcie fermentacji mlekowej pyłku, która jest efektem panującego w ulu mikroklimatu i działania bakterii Lactobacillus. Pierzga to niezwykle cenny, a zarazem jeden Najlepiej spożyć w ciągu dwóch dni, ale można przechowywać w lodówce maksymalnie 3-4 dni. Termin ten obowiązuje również, jeśli pieczeń jest nadziewana, a także do sosów, które do niej pasują. Po przygotowaniu mięsa ostudź je i pozostaw na jedną do dwóch godzin przed włożeniem do lodówki. Jeśli kawałek jest duży W szczelnym naczyniu typu słoik lub plastykowy pojemnik można przechowywać dość długo, (ale nigdy nie sprawdzałam jak długo,bo szybciej znikną)ale myślę,że ok 2-3 tygodnie z powodzeniem. Odpowiedz. Autor: bettinka. Data: 2010-09-01 19:43:07. odpowiedź do. Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Jesteś tutaj: Start »|| Biblioteczka »|| Wszystko o pyłku i jego pozyskiwaniu »|| Część 7. Pierzga ważna i niedoceniana Wszystko o pyłku i jego 7. Pierzga ważna i niedoceniana Pierzga jest produktem pszczelim wytworzonym z obnóży pyłkowych, zmagazynowanych i ubitych w plastrach z dodatkiem miodu, nektaru i śliny pszczół. Na skutek fermentacji mlekowej i innych procesów skład chemiczny pierzgi różni się od składu pyłku, z którego została wytworzona. Kwas mlekowy, którego w pierzdze jest około 3-3,5% konserwuje pierzgę i nie dopuszcza do rozwoju w niej procesów gnilnych. Pierzga stanowi pokarm białkowy pszczół oraz główne źródło witamin i składników mineralnych. Wartościowy pokarm Ze względu na duże walory odżywcze pierzga jest doskonałą odżywką białkowo-witaminową dla ludzi, znacznie lepiej przyswajaną niż pyłek pozyskiwany w formie obnóży. Należy też ją pozyskiwać, konserwować i przechowywać z myślą o wykorzystaniu do żywienia pszczół w okresach braku pożytku pyłkowego. Przede wszystkim należy prowadzić taką gospodarkę plastrami, by pszczoły gromadziły pierzgę w plastrach jasnych, które będzie można wykorzystać do ułożenia gniazda zimowego. Zapewnienie dużej ilości pierzgi w zapasach zimowych decyduje nie tylko o jakości przezimowania rodziny, ale przede wszystkim o rozwoju wiosennym. [...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów Przechowywanie plastrów z pierzgą Przechowywanie plastrów z pierzgą jest trudne, ponieważ ze względu na dużą wartość odżywczą stanowi ona idealne podłoże dla rozwoju drobnoustrojów (pleśnie i drożdżaki) oraz jest atrakcyjnym pokarmem dla różnych szkodników. Największe straty w zapasach pierzgi spowodowane są rozwojem grzybni Bettsia alvei, powodującej tak zwaną grzybicę ulową. Pierzgę mogą też porastać kropidlaki, wytwarzające bardzo niebezpieczne dla zdrowia ludzi i zwierząt aflatoksyny. W pierzdze zaatakowanej przez pleśnie rozwijają się też drożdżaki, powodujące jej fermentację. Pierzga pochodząca z chorych rodzin jest źródłem zakażenia, zawierać może bowiem przetrwalniki Paenbacillus larvae, powodujące zgnilec złośliwy, przetrwalniki Nosema apis i ceranae oraz grzybicy wapiennej i kamiennej. [...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów Preparatami takimi, stosowanymi w formie roztworu wodnego, opryskuje się plastry z pierzgą. Po odparowaniu wody substancja o właściwościach grzybobójczych pozostaje na powierzchni plastrów i pierzgi, dezynfekując i chroniąc ją przed wtórnym zakażeniem. Preparat taki działa też zabójczo na przetrwalniki grzybów wywołujących grzybicę wapienną i kamienną i może być używany do odkażania wnętrza uli po rodzinach chorych na grzybice. Dopuszczone na rynek preparaty, mające w swoim składzie kwas salicylowy i chitozan, nie wykazują toksycznego działania na pszczoły i nie powodują zaburzeń w rozwoju rodziny pszczelej. Pozyskiwanie pierzgi Zarówno w celach konsumpcyjnych, jak i z myślą o żywieniu pszczół, można pozyskiwać samą pierzgę. Niestety, jak dotąd nie opracowano wydajnego urządzenia, przy pomocy którego można by oddzielać pierzgę od plastrów bez zanieczyszczania jej woskiem (i innymi składkami plastra pszczelego). Dlatego niektórzy pszczelarze pozyskują pierzgę ręcznie, dzięki czemu pozostaje ona wolna od zanieczyszczeń, jest to jednak bardzo pracochłonne. Pierzgę ręcznie wydobywa się przy pomocy rurki o średnicy 5 mm z zaostrzonymi krawędziami, ze sprężynowym mechanizmem tłoczkowym w środku. Pozyskaną w ten sposób pierzgę przechowuje się w szczelnych naczyniach, zalaną miodem, w niskich temperaturach, w pomieszczeniu suchym i ciemnym. Taka mieszanina pierzgi z miodem jest doskonałą odżywką białkowo-witaminową, wzmacniającą organizm i stosowaną we wspomaganiu leczenia wielu chorób. Przyswajalność składników pyłku kwiatowego podawanego w postaci wymieszanej z miodem pierzgi jest kilkakrotnie wyższa niż zawartych w suszonych obnóżach pyłkowych. Pierzgę w ten sposób zakonserwowaną można też podawać ... [...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów Metoda Makowicza Pierzgę dosyć dokładnie oczyszczoną z plastrów można uzyskać stosując metodę Makowicza. Polega ona na zdrapaniu pierzgi z plastra przy pomocy odsklepiacza widełkowego, używanego do odsklepiania miodu. Uzyskany produkt zwilża się miodem w ilości około 0,3 kg miodu na ... [...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów W wielu polskich pasiekach pierzga jest produktem niedocenianym i powinno się zwracać większą uwagę na jej właściwe pozyskiwanie, magazynowanie i wykorzystanie. Pierzga to pyłek kwiatowy, zebrany przez pszczołę miodną, zmieszany z miodem oraz enzymami i kwasami trawiennymi, złożony w ramkach plastra pszczelego. W warunkach środowiska gniazda pszczelego jest poddany fermentacji mlekowej, która sprawia, że ona jest łatwiej przyswajalna przez organizm. Fermentacja sprawia, że pierzgę można długo przechowywać. Białko rozpada się na peptydy i aminokwasy. Spożywcza, profilaktyczna i lecznicza wartość pierzgi jest znacznie większa niż pyłku kwiatowego ze względu na bogatszy skład, proces konserwacji oraz łatwą przyswajalność. Powinniśmy doskonale zdawać sobie sprawę z tego , że nieodzownym warunkiem pełnego rozwoju i uzyskania odpowiedniej siły rodziny pszczelej jest duży zapas pokarmu węglowodanowego (miodu) oraz białkowego (pierzga). Białka pyłków kwiatowych są jednym z najważniejszych związków pokarmowych, a których organizm pszczoły , jak również zresztą i innych zwierząt, nie jest w stanie syntetyzować. Rozłożone, w przewodzie pokarmowym, do najprostszych elementów – aminokwasów- stanowią niezbędny surowiec do budowy białek własnego organizmu. Pyłki roślinne poza aminokwasami są bogate w witaminy, enzymy oraz substancje hormonalne i sole mineralne. Pierzga to pyłek kwiatowy zmieszany z miodem i wydzieliną gruczołów ślinowych pszczoły. Zebrany, w postaci obnóży, zostaje dokładnie ubity w komórkach plastra i pokryty z wierzchu warstewką miodu, w celu zabezpieczenia go przed dostępem powietrza. W temperaturze gniazda i beztlenowych warunkach poddany jest fermentacji pod wpływem bakterii kwasu mlekowego. To go konserwuje i czyni łatwostrawnym. W ten sposób powstaje bardzo pożywna kiszonka białkowa. Ma ona olbrzymie znaczenie jako główny pokarm budulcowy dla pszczół dorosłych, jednak przede wszystkim niezbędny dla czerwiu. Pierzgę w stosunku do pyłku kwiatowego, zbieranego przez pszczoły, można porównać do zasklepionego dojrzałego miodu w stosunku do nektaru. Zarówno pyłek jak i nektar są tylko surowcami poddawanymi przez pszczoły wielu skomplikowanym zabiegom przetwórczym aby mogły stać się pełnowartościowymi produktami. Pod wpływem enzymów ze śliny pszczoły oraz bakterii kwasu mlekowego zachodzą przemiany chemiczne zawartych w pyłku węglowodanów, białek i tłuszczów. W pierzdze jest duża zawartość kwasu mlekowego – ponad 3 % oraz witaminy K. zawiera o0na więcej peptydów i wolnych aminokwasów aniżeli pyłek. Jej białko jest bardziej aktywne biologicznie i znacznie łatwiej przyswajalne. Ten zakonserwowany pokarm białkowy pszczół ma dużą ilość witamin, składników mineralnych i substancji biotycznych, a wysoka zawartość węglowodanów i kwasu mlekowego znacznie nie pozwala na rozwój pleśni i bakterii gnilnych. Pierzga stanowi decydujący czynnik w rozwoju rodziny pszczelej przede wszystkim w okresie wczesnowiosennym oraz w sierpniu. Brak pyłku w okolicy pasieki stwarza bardzo niekorzystne warunki dla rodzin pszczelich. Niedobór pierzgi powoduje zmniejszenie odporności pszczół na choroby. Od niej zależy rozwój i długość życia pszczół oraz ichy zdolność do pracy. Ma ona o wiele korzystniejsze oddziaływanie na organizm pszczół niż pyłek; stanowiąc mieszaninę pyłków z różnych roślin. Na większy dopływ pyłku możemy liczyć w czasie kwitnienia mniszka lekarskiego, rzepaku, nawłoci czy wrzosu. Większość pyłku pszczoły składają w plastrach przylegających bezpośrednio do czerwiu oraz w plastrach zamykających właściwe gniazdo – rodnię. Pozyskiwać pierzgę możemy zarówno na potrzeby rodzin pszczelich jak i w celu spożywania jej przez ludzi. Na terenach bogatych w pożytki pyłkowe pozyskanie 3 – 4 plastrów z pierzgą nie przedstawia większych trudności. Do pozyskiwania pierzgi powinniśmy używać plastrów jasnych. Takie plastry wstawiamy do gniazda jako ostatnie lub jako pierwsze za kratą odgrodową. Pozyskane plastry z pierzgą, po odpowiednim zabezpieczeniu, możemy przechowywać przez dłuższy czas. Duże ilości pierzgi powinniśmy pozyskiwać w okresach występowania szczególnie obfitych pożytków pyłkowych (mniszek, rzepak, nawłoć, wrzos). W czasie kwitnienia tych roślin pozyskiwanie plastrów z pierzgą odbywa się bez uszczerbku dla zaopatrzenia rodziny pszczelej w pokarm pyłkowy nawet w okresie wzmożonego czerwienia. Pierzgę powinniśmy pozyskiwać też z plastrów , które przeznaczamy do przetopienia. Jako narzędzia, w tym celu, możemy używać odsklepiacza widelcowego z odpowiednio wygiętymi kolcami w odległości 15 mm od końca lub zwykłego widelca. Górne części komórek plastra ścinamy ostrym nożem do powierzchni pierzgi, którą zdrapujemy aż do węzy pociągając widelcem z góry na dół. Następnie powtarzamy ten zabieg po odwróceniu plastra na drugą stronę. Uzyskaną pierzgę wraz z pokruszonymi resztkami komórek plastra zwilżamy płynnym miodem. Na 1 kg pierzgi dajemy 25 – 30 dag płynnego miodu i mielemy w maszynce do mięsa. Uzyskaną mieszaninę ponownie rozrzedzamy miodem tak by zawierała 20 – 25 % pierzgi. Potem dokładnie ją rozcieramy aż do uzyskania jednolitej, półpłynnej masy i wlewamy do dość wysokiego naczynia w celu sklarowania. Po około 2 tygodniach wszystkie lekkie części (resztki komórek plastra) wypływają na powierzchnię. Zbieramy je i dajemy pszczołom do osuszenia. Po dokładnym wybraniu resztek pierzgi i miodu pozostałość dajemy do topiarki słonecznej. Mieszaninę (pierzga + miód) rozlewamy do 0,5 litrowych słoików i po hermetycznym zamknięciu przechowujemy w chłodnym miejscu. Z jednego plastra możemy pozyskać ponad 1,5 kg pierzgi. Możemy też pozyskiwać pierzgę z wykrawanych części plastrów zawierających ten produkt. Po oddzieleniu jej od węzy , przez zrywanie nad miską, przenosimy do emaliowanego naczynia i po dodaniu niewielkiej ilości płynnego miodu ubijamy i zalewamy jej powierzchnię miodem. Tak przygotowaną używamy do podkarmiania rodzin pszczelich wczesną wiosną. Pozwoli to nam dobrze przygotować rodziny do wykorzystania wczesnych pożytków jak też w czasie wychowu matek. Jeśli mamy zamiar wykorzystać pierzgę jako białkowo-witaminową odżywkę z zawartością soli mineralnych i innych cennych składników, musimy ją poddać odpowiedniemu przygotowaniu do spożycia. Mieszankę pierzgowo-miodową robimy w stosunku 1:4, na 20 dag pierzgi dajemy 80 dag miodu. Przy pomocy okrągłej , krótkiej pałki z twardego drewna, rozcieramy pierzgę w glinianej donicy (makutrze). Po dodaniu odpowiedniej ilości płynnego miodu ponawiamy proces rozcierania aż do uzyskania gęstej, jedno0litej masy. Następnie przecieramy ją drewnianą łopatką, przez gęste sito (najlepiej włosiane). Pozostałość z sita dajemy pszczołom. Uzyskaną mieszankę przekładamy do słoików 0,25-o,5 l i przetrzymujemy w pomieszczeniu o temperaturze zbliżonej do temperatury gniazda pszczelego. Po upływie kilkunastu godzin na powierzchni utworzy się kożuch grubości około 2 cm złożony z resztek komórek plastra. Następnie przenosimy słoik ido chłodniejszego pomieszczenia a po upływie kilku dni usuwamy kożuch, który dajemy pszczołom. Pozostaje czysta mieszanka. Możemy ją używać rano na czczo i wieczorem przed snem, po łyżeczce, popijając mlekiem lub herbatą. Dzieciom dajemy dawkę zmniejszoną o połowę. Bogdan Piekarz Zapraszamy na forum dyskusyjne pszczelarzy:

pierzga jak długo można przechowywać